Η λήξη της Επανάστασης βρήκε το νέο ελληνικό κράτος σε κατάσταση ρευστότητας και αβεβαιότητας, με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις να μαίνονται. Οι Έλληνες είχαν κερδίσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, δεν ήταν όμως ακόμα σε θέση να φτιάξουν ένα συγκροτημένο κράτος.  
Η τοποθέτηση του Καποδίστρια στη θέση του Κυβερνήτη, δεν έβρισκε καθολική αποδοχή. Πρώτη πρωτεύουσα του νέου κράτους ορίστηκε η Αίγινα, όπου και μετέβη το 1828 ο Πρόεδρος της χώρας, μετά το Ναύπλιο. Το νέο κράτος απέκτησε τότε και το δικό του εθνικό νόμισμα, τον φοίνικα.

Με σημείο εκκίνησης την Κρητική Επανάσταση του 1897, ξέσπασε νέος πόλεμος ανάμεσα στην Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κάτω από την πίεση του ελληνικού στόλου κατά τη διάρκεια του αγώνα των Κρητικών για ανεξαρτησία, οι Οθωμανοί κήρυξαν τη σύγκρουση ανάμεσα στις δυο χώρες, απ’ την οποία η ελληνική πλευρά κατέληξε ηττημένη, με αποτέλεσμα να υπογράψει ανακωχή με τον αντίπαλο.

Η πτώχευση του ελληνικού κράτους, που είχε προηγηθεί το 1893, υπό την διακυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη, καθιστούσε τη χώρα σε ήδη μειονεκτική θέση, εξαρτημένη από το δανεισμό των Μεγάλων Δυνάμεων. Την οικονομική κατάσταση της χώρας επιβάρυνε ακόμα περισσότερο η ήττα και η αποζημίωση των 100 χιλιάδων φράγκων που όφειλε να πληρώσει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα τη σύναψη ενός ακόμα δανείου, που την έφερε προ των πυλών του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.

Την ίδια περίοδο αναδεικνύεται σε “μήλον της έριδος” η Μακεδονία, με τις βαλκανικές χώρες να αντιμάχονται για την κυριότητά της.
15 Αυγούστου 1909- Το κίνημα στο Γουδί: Το κίνημα αυτό, που ξέσπασε το 1909 και ενώ το καθεστώς βασιλείας είχε αποτύχει να προσφέρει στους πολίτες σωστή και δίκαιη διακυβέρνηση, υποκινήθηκε από το Στρατιωτικό Σύνδεσμο, μια ομάδα δυσαρεστημένων από την κυβέρνηση στρατιωτικών. Η δυσαρέσκεια αυτή κορυφώθηκε και εκφράστηκε μέσω του κινήματος στο Γουδί, με το λαό να συμπνέεται με τα αιτήματα του Συνδέσμου και να εξεγείρεται για την αναξιοκρατία της διοίκησης της χώρας.

Η περίοδος αυτή συμπίπτει με την ενίσχυση και ακμή της μεσαίας τάξης, που διεκδικεί πλέον δυναμικά τη θέση της στο πολιτικό σκηνικό, επιδιώκοντας να υποσκελίσει την ολιγαρχία των προηγούμενων χρόνων. Ευνοούμενη από τις οικονομικές συγκυρίες της εποχής, η αστική τάξη επιθυμεί να αυξήσει την οικονομική της δραστηριότητα μέσω της πολιτικής της εκπροσώπησης. Την εκπροσώπηση αυτή βρήκε στο πρόσωπο του νεωτεριστή Ελευθέριου Βενιζέλου, τον οποίο και καλεί στη Αθήνα.

Ο Κρητικός πολιτικός εκφράζει την ανάγκη για δυτικών προδιαγραφών πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Το περιεχόμενο της πολιτικής του Βενιζέλου συμπληρώνεται από την επιδίωξη της “Μεγάλης Ιδέας”, που αφορά την επέκταση των συνόρων του εθνικού κράτους. Τότε εμφανίζεται η έννοια του βενιζελισμού η οποία περικλείει ακριβώς αυτά τα στοιχεία, τον αστικό εκσυγχρονισμό και την εκπλήρωση της Μεγάλης Ιδέας μέσω αλυτρωτικών ενεργειών. Η πολιτική αυτή απέκτησε φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και πολέμιους, τους αντιβενιζελιστές. Οι υποστηρικτές του αντιβενιζελισμού αντιμάχονταν τόσο τον εκσυγχρονισμό όσο και την έννοια της “Μεγάλης Ιδέας”, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν έντονες κοινωνικές εντάσεις και να χωριστεί η χώρα σε δυο στρατόπεδα.

Η επικράτηση του Βενιζέλου στις εκλογές οδήγησε στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1864, με το νέο Σύνταγμα να συμπνέεται με το κλίμα κοινωνικού και πολιτικού εκσυγχρονισμού. Με φόντο τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και εξαιτίας του νέου σκηνικού που διαμορφώθηκε μετά τις βαλκανικές κατακτήσεις, η διαμάχη ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα πήρε τη μορφή Εθνικού Διχασμού, με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και τον διάδοχο του Γεωργίου, Κωνσταντίνο Α’, να εκπροσωπούν τις δυο πλευρές και να αντιμάχονται για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας και για την εξάσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Αποτέλεσμα της έντονης αυτής σύγκρουσης ήταν η δημιουργία δυο αντίπαλων κρατών, με το βενιζελικό να περιλαμβάνει τις Νέες Χώρες και το αντιβενιζελικό τις κτήσεις της Παλαιάς Ελλάδας. Η περίοδος που ακολούθησε σημαδεύτηκε από ταραχές και έριδες ανάμεσα στις δυο πλευρές.

Στον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, που κηρύχθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1912, οδήγησε η αντιμετώπιση του οθωμανικού στρατού απέναντι στους χριστιανικούς πληθυσμούς των περιοχών, οι οποίοι εξεγείρονταν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους. Με αφορμή ένα τελεσίγραφο που έστειλαν από κοινού η Ελλάδα, η Σερβία και η Βουλγαρία, το οποίο απορρίφθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες.

Η νικηφόρα για τους συμμάχους της Βαλκανικής μάχη, που δόθηκε στα Γιαννιτσά στις 20 Οκτωβρίου 1912, σήμανε την αρχή των κατακτήσεων, με τον διάδοχο Κωνσταντίνο να έχει το ρόλο του αρχιστράτηγου του ελληνικού στρατού. Ακολούθησε η απελευθέρωση πολλών περιοχών, όπως της Θεσσαλονίκης στις 27 Οκτωβρίου, των Ιωαννίνων το Φεβρουάριο του 1913, αλλά και των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου, με την ιστορική μάχη των Δαρδανελλίων.

Η απομάκρυνση του οθωμανικού στρατού από τα εδάφη των Βαλκανίων σήμανε και το τέλος του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, το οποίο επισφραγίστηκε με τη Συνθήκη του Λονδίνου, στις 17 Μαΐου του 1913. Το γεγονός όμως ότι η συνθήκη δεν όριζε τον τρόπο διανομής των εδαφών στα τρία κράτη, αποτέλεσε την αιτία του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, που ακολούθησε αμέσως μετά.

Κι ενώ η Ελλάδα, η Σερβία και η Βουλγαρία, αναδείχθηκαν νικήτριες στον κοινό τους πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η επιδίωξη της Βουλγαρίας να πάρει τη “μερίδα του λέοντος” στη διανομή των περιοχών που είχαν κατακτηθεί, οδήγησε στη δημιουργία κοινού αμυντικού μετώπου Ελλάδας- Σερβίας και στον καθορισμό των συνόρων των δυο, σύμφωνα με τις κατακτήσεις της καθεμιάς.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε εν μέσω πολιτικών ταραχών στη χώρα, με το Βενιζέλο απ’ τη μια πλευρά να στηρίζει τη βοήθεια προς την Αντάντ, που αποτελούνταν από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία και τον βασιλιά Κωνσταντίνο απ’ την άλλη να μην θέλει να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας.

Με αφορμή τη Συνθήκη των Σεβρών, που όριζε την κυριαρχία των Ελλήνων σ’ ένα κομμάτι της Μικράς Ασίας και, συγκεκριμένα, στη Σμύρνη και με την επιρροή της Μεγάλης Ιδέας ξεκίνησαν οι επεκτατικές ενέργειες των Ελλήνων, που επιχείρησαν να καταλάβουν περισσότερες περιοχές απ’ αυτές που παραχωρούνταν στη χώρα με τη Συνθήκη του 1920.

15 Αυγούστου 1940: Ο τορπιλισμός του καταδρομικού Έλλη στο λιμάνι της Τήνου από υποβρύχιο των Ιταλών, αποτέλεσε το έναυσμα για την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου.

Παρά τη σθεναρή αντίσταση της Ελλάδας, που άντεξε 216 ημέρες, τον Απρίλιο- Μάιο του 1941, καταλήφθηκε από τις συνασπισμένες δυνάμεις της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας.

Ο ελληνικός λαός έδειξε από νωρίς στοιχεία αντίστασης στους κατακτητές, γεγονός που αποδεικνύεται από τις επαναστατικές πράξεις που καταγράφονται στην ιστορία της χώρας εκείνη την ταραγμένη περίοδο.

Την απελευθέρωση της χώρας ακολούθησε η επάνοδος του Γεωργίου Παπανδρέου στην εξουσία αλλά και τα Δεκεμβριανά, όπως ονομάστηκε η κρίση που ξέσπασε στις 3 Δεκέμβρη του 1944, που αφορούσε το ζήτημα του αφοπλισμού των ομάδων των ανταρτών που έδρασαν τα προηγούμενα χρόνια.

Εμφύλιος: Ο ελληνικός εμφύλιος ξέσπασε τα κρίσιμα μεταπολεμικά χρόνια και διήρκησε από το 1946 έως το1949. Οι ένοπλες συγκρούσεις γίνονταν ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος, υπό την κυριαρχία της κομμουνιστικής αριστεράς, και τον Ελληνικό Κυβερνητικό Στρατό. Η μέχρι τότε πολιτική κατάσταση της χώρας και η έλλειψη μιας κοινώς αποδεκτής κυβέρνησης ήταν τα βασικά αίτια του ελληνικού εμφυλίου, που έληξε με την κατάθεση των όπλων από τον Δημοκρατικό Στρατό. Παρόλα αυτά οι συνέπειες ήταν μεγάλες για τη χώρα, η οποία την περίοδο των ένοπλων συγκρούσεων γνώρισε μεγάλες καταστροφές, ενώ παρατηρήθηκε και κύμα πολιτικών προσφύγων.  

10 Φεβρουαρίου 1947- Συνθήκη Παρισίων: Με τη συνθήκη αυτή η Ελλάδα αποκτά τη σημερινή της έκταση, με την προσάρτηση των Δωδεκανήσων.

Η περίοδος που ακολούθησε ήταν για την Ελλάδα άλλη μια περίοδος βασιλευόμενης δημοκρατίας, με τον Παύλο να διαδέχεται τον Γεώργιο Β’ στο βασιλικό θρόνο και την πολιτική ηγεσία να εναλλάσσεται εν μέσω αναταραχών. Σημαντικότερα γεγονότα της περιόδου είναι το δικαίωμα ψήφου που δόθηκε στις Ελληνίδες, το οποίο εξάσκησαν για πρώτη φορά στις εκλογές του 1952, αλλά και η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, βορειοατλαντικής συμμαχίας που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.