MENU

Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

 

 

Η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης άνοιξε το δρόμο στους Οθωμανούς για την κατάκτηση κι άλλων περιοχών, ξεκινώντας από την Πελοπόννησο και την Αττική, με σκοπό την υποδούλωση ολόκληρης της χώρας. Για να επιτύχουν όμως αυτό το στόχο, έπρεπε να τερματίσουν την κυριαρχία των Βενετών στις περιοχές που κατείχαν ήδη από το 1204. Οι Βενετοκρατούμενες περιοχές άρχισαν σιγά σιγά να περιέρχονται στην κυριαρχία των Οθωμανών, με αποτέλεσμα ως το 16ο αιώνα να έχουν καταληφθεί σχεδόν όλες. Συγκεκριμένα, οι Βενετοί έχασαν τις Κυκλάδες και την Κύπρο μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα, την Κρήτη το 1669 και τα Επτάνησα το 1797.


Κι ενώ έως το 16ο αιώνα οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει όλες τις ελληνικές περιοχές, οι Βενετοί ανέκτησαν κάποιες, όπως έγινε με την Πελοπόννησο και την Αθήνα το 1687. Η ανάκτηση αυτή συνοδεύτηκε από το βομβαρδισμό της Ακρόπολης, με συνέπεια την καταστροφή ενός μέρους του Παρθενώνα από τους Βενετούς, στην προσπάθειά τους να εκδιώξουν τους Οθωμανούς, που ήταν κυρίαρχοι της πόλης από το 1456. Η μεταξύ τους διαμάχη για τα ελληνικά εδάφη τερματίστηκε το 1699 με την υπογραφή της συνθήκης του Κάρλοβιτς, σύμφωνα με την οποία η Βενετία αναγνωρίζεται ως κυρίαρχος της Πελοποννήσου, της Αίγινας και της Λευκάδας και η Οθωμανική Αυτοκρατορία της Στερεάς Ελλάδας και των νησιών του Αιγαίου. Σύντομα οι Οθωμανοί απέκτησαν καθολική κυριαρχία στη χώρα και έτσι ξεκίνησε η μακρά περίοδος της Οθωμανικής κατοχής.


Την περίοδο αυτή, που διήρκησε 400 χρόνια, οι Έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες ως υπόδουλοι των Οθωμανών. Δούλευαν ως δουλοπάροικοι στη γη που πλέον ανήκε στον κατακτητή και ήταν φόρου υποτελείς στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην οποία έπρεπε να καταβάλουν τον κεφαλικό φόρο και τη δεκάτη (μέρος της γεωργικής τους παραγωγής). Ο βαρύτερος φόρος απ’ όλους όμως ήταν αυτός που πήρε την ονομασία “φόρος του αίματος”, το παιδομάζωμα. Οι Οθωμανοί, σε μια προσπάθεια να πλήξουν το ελληνικό φρόνημα, έπαιρναν τα ελληνόπουλα από μικρή ηλικία και τα μυούσαν στις πολεμικές τους τακτικές, μετατρέποντάς τα στους γνωστούς γενίτσαρους, που πολεμούσαν εναντίον της πατρίδας τους.

Εκτός από το παιδομάζωμα, άλλοι θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να καταβάλλουν τους υπόδουλους Έλληνες, ήταν η υποχρεωτική ναυτολόγηση των νησιωτών και ο εξισλαμισμός. Επειδή μέχρι τότε ο χριστιανισμός είχε εξαπλωθεί και αποτελούσε σημαντικό στοιχείο της ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και στοιχείο από το οποίο αντλούσαν οι Έλληνες θάρρος και δύναμη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία επιδόθηκε σε τακτικές εξισλαμισμού, μέσω του εξαναγκασμού, επιδιώκοντας να πατάξει το χριστιανισμό.   


Ο άνισος καταμερισμός του πλούτου στους κόλπους της Αυτοκρατορίας, είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία τριών κοινωνικών στρωμάτων.


•    Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονταν οι αριστοκράτες, που περιλάμβαναν τον Πατριάρχη και τον υψηλό κλήρο, τους πρόκριτους, που είχαν στην κατοχή τους μεγάλα κομμάτια γης και τους Φαναριώτες, που ήταν υψηλόβαθμα στελέχη και έπαιρναν μέρος στην οθωμανική κρατική αυτοδιοίκηση. Οι Οθωμανοί είχαν παραχωρήσει κάποια προνόμια στη μερίδα αυτή των Ελλήνων, ώστε να πετύχουν τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο έλεγχο της περιοχής, αναθέτοντάς τους κάποια θρησκευτικά και λειτουργικά καθήκοντα, που όμως τους έδιναν υποτυπώδεις εξουσίες.

Παρά τις λίγες εξουσίες όμως, οι Φαναριώτες είχαν αναρριχηθεί στην κρατική μηχανή και κατάφεραν να ωφελήσουν το ελληνικό έθνος, τόσο τα χρόνια της υποδούλωσης όσο και κατά τη διάρκεια της Επανάστασής τους. Πέρα από την αναγνώριση του θεσμού της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα θρησκευτικά προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στον Πατριάρχη του έδιναν την ιδιότητα του αρχηγού του ελληνικού έθνους και ο πρώτος που πήρε αυτή την ιδιότητα ήταν ο Γεννάδιος Σχολάριος.


•    Η δεύτερη κοινωνική τάξη ήταν αυτή των εμπόρων και πλοιοκτητών, η λεγόμενη αστική, που κατείχε ένα μέρος του πλούτου της υπόδουλης Ελλάδας, τον οποίο αντλούσε από τις οικονομικές της δραστηριότητες.


•    Τη μεγαλύτερη όμως μερίδα του πληθυσμού αποτελούσε η τρίτη και τελευταία τάξη, ο αγροτικός πληθυσμός, που επωμιζόταν τη βαριά φορολογία και επιβίωνε μετά βίας.  


Οι συνθήκες διαβίωσης των υπόδουλων Ελλήνων και κυρίως των λαϊκών στρωμάτων, προκάλεσαν την αντίστασή τους, που εκφράστηκε μέσα από τα σώματα των Κλεφτών και των Αρματολών. “Κλέφτες” αποκαλούνταν όσοι κατέφευγαν στα βουνά και οργάνωναν ένοπλες επιθέσεις εναντίον του κατακτητή, ενώ οι αρματολοί εμφανίστηκαν αργότερα, σαν το αντίπαλο δέος των κλεφτών στην αρχή, που όμως στην πορεία ταυτίστηκαν μαζί τους. Μαζί επάνδρωναν την ελληνική αντίσταση κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής και έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην Επανάσταση του 1821.

Οι εξεγέρσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της μακράς Οθωμανικής κυριαρχίας προετοίμασαν το έδαφος για το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης. Μέχρι το 1770 αρκετές επαναστατικές κινήσεις έγιναν σε πολλές υποδουλωμένες περιοχές, οι οποίες όμως απέτυχαν λόγω της έλλειψης οργάνωσης και στρατιωτικής δύναμης. Το πρώτο αξιοσημείωτο επαναστατικό κίνημα ήταν τα λεγόμενα “Ορλωφικά”( ονομασία προερχόμενη από τους Ρώσους αδελφούς Ορλώφ), που ξέσπασε την περίοδο του ρωσοοθωμανικού πολέμου.

Οι καταπιεσμένοι Έλληνες, επηρεασμένοι από την αντίσταση των Ρώσων, πολέμησαν στο πλευρό τους και ξεσηκώθηκαν σε αρκετές περιοχές της χώρας, χωρίς όμως να πετύχουν κάποια νίκη. Παρόλα αυτά, πέτυχαν την εξασφάλιση της ανεξιθρησκείας τους και της ελεύθερης κίνησης στη Μεσόγειο, κάτω απ’ τη σκέπη της Ρωσίας, με τη συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774), που σήμανε και το τέλος του ρωσοοθωμανικού πολέμου.

Τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή της συνθήκης, ξέσπασε νέος πόλεμος ανάμεσα στις δυο δυνάμεις, που έδωσε για ακόμα μια φορά την ευκαιρία στους Έλληνες να επαναστατήσουν, με σημαντικότερη εξέγερση της περιόδου, αυτή των Σουλιωτών εναντίον του Αλί πασά το 1789. Ιστορικής σημασίας είναι ο θάνατος πενήντα Σουλιωτισσών, που έπεσαν από το βουνό του Ζαλόγγου το 1803. Αξιόλογη ήταν και η πολεμική δραστηριότητα του Λάμπρου Κατσώνη στο Αιγαίο, με τη ναυμαχία της Άνδρου, που όμως καταπνίγηκε από τους Οθωμανούς.

 

 

 

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

 

 

 

Πέρα από την αντίσταση των όπλων όμως, αναπτύχθηκε και μια άλλου είδους αντίσταση, αυτή του πνεύματος. Ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός έφτασε και στην Ελλάδα το 17ο αιώνα, οπότε και ευνοήθηκε από οικονομικές και κοινωνικές συγκυρίες, όπως η ανάδυση της φιλόδοξης αστικής τάξης, που ωφελήθηκε από τη συνθήκη του Κιουτσούκ- Καϊναρτζή και διεκδίκησε μια δυναμική θέση στο ελληνικό σκηνικό.

Οι Έλληνες αστοί μαζί με τις παροικίες που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης αλλά και στην Αίγυπτο, αφομοίωσαν, ανέπτυξαν και διακίνησαν τις ιδέες του Διαφωτισμού, δημιουργώντας έτσι ένα νέο πεδίο εξέλιξης, που θα αφυπνούσε τον ελληνισμό και θα συνέβαλε στην ωρίμανση της ιδέας της Ελληνικής Επανάστασης.

Σημαντικότεροι εκπρόσωποι του Νεοελληνικού διαφωτισμού, όπως ονομάστηκε, ήταν ο Κοσμάς Αιτωλός, ο Ρήγας Βελεστινλής με το “Επαναστατικό Μανιφέστο” του, ο Αθανάσιος Ψαλλίδας, ο Αδαμάντιος Κοραής με την “Αδελφική Διδασκαλία” και τις ιδέες της κλασικής αρχαιότητας και πολλοί άλλοι λόγιοι. Το κίνημα αυτό απέκτησε σημαντική δύναμη και πολεμήθηκε, ακόμα και από το ελληνικό Πατριαρχείο. Ο πόλεμος που δέχθηκαν οι Έλληνες πνευματικοί επαναστάτες είχε σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία του Κοσμά Αιτωλού αλλά και του Ρήγα Βελεστινλή.

Πλήγμα για τον ελληνικό πολιτισμό αποτέλεσε επιπλέον και η λεηλάτηση του Παρθενώνα από το λόρδο Έλγιν το 1802, ο οποίος μετέφερε στην Αγγλία μάρμαρα, τα γνωστά ως ελγίνεια, που σήμερα κοσμούν το Βρετανικό μουσείο.

 

 

 

ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

 

 

 

Με την επιρροή του Νεοελληνικού διαφωτισμού και μέσα στο κλίμα αντίστασης που είχε δημιουργηθεί, η κίνηση που προώθησε όσο καμία την ιδέα της επανάστασης και προετοίμασε το έδαφος για την γέννησή της, ήταν η ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας. Συστάθηκε το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας από το Νικόλαο Σκουφά, τον Εμμανουήλ Ξάνθο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ.

Τα πρώτα χρόνια της δράσης της περιοριζόταν σε συνομωσιολογικές ενέργειες, ενώ τα μέλη της χρησιμοποιούσαν κρυπτογραφικές τακτικές. Μετά τη μεταφορά της έδρας της στην Κωνσταντινούπολη όμως (1818), διευρύνθηκε και απέκτησε δυναμική πολιτική οντότητα και στον πυρήνα της προστέθηκαν σημαντικά μέλη, όπως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και ο Παπαφλέσσας.

Έτσι διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην εκδήλωση της Επανάστασης εναντίον των Οθωμανών, παίρνοντας μάλιστα την απόφαση, σε συνέδριο που συγκάλεσαν, να ξεκινήσουν τον ένοπλο αγώνα από τη Μολδοβλαχία. Το ρόλο του γενικού επιτρόπου ανέλαβε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, έπειτα από την άρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια, που τότε διατελούσε χρέη Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας.

 

 

 

ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

 

 

 

Ο Φιλελληνισμός ήταν ένα κίνημα που έκανε την εμφάνισή του το 18ο αιώνα, με ιδεολογικά και πολιτικά κίνητρα και στόχευε στην ενίσχυση του Ελληνισμού, τόσο ηθικά όσο και υλικά. Απέκτησε πολλούς υποστηρικτές που βοήθησαν έμπρακτα την Ελλάδα κατά την Επανάστασή της, με κυριότερο το λόρδο Βύρωνα, που θυσιάστηκε στο Μεσολόγγι. 

 

 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821

 

 

 

Η Ελληνική Επανάσταση εκδηλώθηκε στο απόγειο χρόνιων προσπαθειών για απελευθέρωση και ανεξαρτησία. Η επανάσταση ζυμώθηκε με μικρές εξεγέρσεις αρχικά, που όμως ενίσχυαν το πνεύμα του ελληνισμού, οι οποίες το 1821 εξελίχθηκαν σε ένα μαζικό αντιστασιακό κίνημα.


Τα γεγονότα που καθόρισαν την εξέλιξη και έκβαση της επανάστασης, που ξεκίνησε από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες και εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη τη χώρα, είναι τα εξής:


Φεβρουάριος 1821: Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, περνώντας τον ποταμό Προύθο, παρακινεί τον ελληνικό πληθυσμό της Μολδοβλαχίας να επαναστατήσει. Η προκήρυξη που εξέδωσε, στην προσπάθειά του να συγκροτήσει τον “Ιερό Λόχο” των πολεμιστών, έγραφε “Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος”. Με τα λόγια αυτά προσπάθησε να εμφυσήσει στους Έλληνες της περιοχής την ανάγκη για επανάσταση. Το κίνημά του καταπνίγηκε στο Δραγατσάνι, αποτέλεσε όμως την πρώτη επαναστατική ενέργεια του αγώνα για την απελευθέρωση.


21 Μαρτίου 1821: Κατάληψη των Πύργων των Καλαβρύτων. Ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει το λάβαρο της επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας.


23 Μαρτίου 1821: Τη μέρα αυτή μεταφέρθηκε επισήμως η επανάσταση στη νότια Ελλάδα, με την κατάληψη της Βοστίτσας και την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Κάποιους μήνες αργότερα ακολούθησε και η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς.


Ακολούθησε η Στερεά Ελλάδα, με σημαντικότερες τις μάχες της Αλαμάνας υπό τον Αθανάσιο Διάκο, ο οποίος αναχαίτισε τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά, και στο Χάνι της Γραβιάς, όπου οι Έλληνες σταμάτησαν την πορεία των οθωμανικών στρατευμάτων προς την Πελοπόννησο.


Οι επιτυχίες των Ελλήνων οπλαρχηγών είχαν σαν αποτέλεσμα οι επαναστατικές εστίες να πληθύνουν, χωρίς όμως πάντα να καταφέρουν να διατηρηθούν, αφού σε αρκετά μέρη, όπως π.χ. στη Χαλκιδική, καταπνίγηκαν.


Σημαντικές νίκες πέτυχε και ο ελληνικός στόλος, με το Δημήτρη Παπανικολή και άλλους σπουδαίους ναυτικούς, επανδρωμένος από πλοία των νησιών του Αιγαίου, της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών.


30 Μαρτίου 1822: Παρά την αντίστασή της, η Χίος δεν κατάφερε να επιβληθεί στον κατακτητή και οδηγήθηκε στην ήττα και καταστροφή της. Λίγο καιρό μετά την καταστροφή του νησιού, στις 7 Ιουνίου 1822, ο Κωνσταντίνος Κανάρης πυρπόλησε μια οθωμανική ναυαρχίδα, στα στενά της Τενέδου.


26 Ιουλίου 1822: Νίκη του στρατού του Κολοκοτρώνη απέναντι στο Δράμαλη, στα στενά των Δερβενακίων.


24 Δεκεμβρίου 1822: Ξεκινά η πολιορκία του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή και τον Ομέρ Βρυώνη, η οποία τερματίζεται στις 31 Δεκεμβρίου, έχοντας αποτύχει στην κατάληψή του. Παρόλα αυτά, το Μεσολόγγι έπεσε στη 2η πολιορκία που ξεκίνησε στις 15 Απριλίου 1825, με κατάληξη την άλωση του την Κυριακή των Βαΐων, στις 10 Απριλίου 1826, από τα οθωμανοαιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ, με την ηρωική έξοδο των κατοίκων του να μένει στην ιστορία.


Το 1823 κι ενώ η Ελληνική Επανάσταση μαινόταν, ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός, αποτύπωσε σε στίχους τη μάχη των Ελλήνων για απελευθέρωση με τον “Ύμνο εις την Ελευθερία”, οι πρώτοι στίχοι του οποίου έμελλε να γίνουν ο εθνικός ύμνος της χώρας, μελοποιημένος από τον Νικόλαο Μάντζαρο.


Από το 1824 και μετά ξεκινά η δυσκολότερη και πιο αποφασιστική περίοδος της Επανάστασης, με τους Οθωμανούς να ζητούν τη συνδρομή του αιγυπτιακού στρατού και τους Έλληνες να βρίσκονται διασπασμένοι από εμφύλιες συγκρούσεις. Η διαμάχη ανάμεσα στους στρατιωτικούς της Πελοποννήσου και τους πρόκριτους των νησιών και της Πελοποννήσου, υπό τον Κολοκοτρώνη οι πρώτοι και υπό τον Μαυροκορδάτο οι δεύτεροι, εξασθένισε τους αγωνιστές και έπληξε σημαντικά τον αγώνα.   


22 Ιουνίου 1824-Καταστροφή Ψαρών: Επωφελούμενοι από την κρίση που εκδηλώθηκεστους κόλπους των επαναστατών, οι Οθωμανοί, με τη βοήθεια του αιγυπτιακού στόλου κατέστρεψαν τα Ψαρά, ενώ είχε προηγηθεί και η καταστροφή της Κάσου.


29 Αυγούστου 1824: Μετά τα πλήγματα που δέχθηκε από τους Οθωμανοαιγύπτιους, ο ελληνικός στόλος κατάφερε σημαντική νίκη στη ναυμαχία του Γέροντα. Αυτή ήταν και η τελευταία ουσιαστικά σημαντική νίκη που κατάφεραν να πετύχουν οι Έλληνες αγωνιστές χωρίς εξωτερική βοήθεια.


Από το Φεβρουάριο του 1825 και έπειτα, ο Ιμπραήμ, ενισχυμένος από τα αιγυπτιακά στρατεύματα, κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων. Σημαντική ήταν η μάχη στο Μανιάκι με 500 αγωνιστές του Παπαφλέσσα, να νικώνται από τους 3000 του Ιμπραήμ. Κι ενώ ο ελληνικός στρατός κατόρθωσε να ανακόψει τη νικηφόρα πορεία του αντιπάλου κοντά στους Μύλους, δεν μπόρεσε να αποφύγει την πολύμηνη πολιορκία και, τελικά, την κατάληψη του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου 1826, που σημαδεύτηκε από την ηρωική έξοδο και τη θυσία των κατοίκων του.     


25 Μαΐου 1827: Κατάληψη της Ακρόπολης από τον Κιουταχή, μετά την κατάληψη της Στερεάς Ελλάδας και το θάνατο του Γεωργίου Καραϊσκάκη.


Η έκβαση της Επανάστασης έμοιαζε δυσοίωνη για τους Έλληνες αγωνιστές, οι οποίοι έχαναν πολλά εδάφη από το στρατό και το στόλο του Ιμπραήμ, μέχρι τη στιγμή της εμπλοκής των λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων, Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας. Τυπικά, η τελευταία μάχη του Αγώνα έγινε το 1828 στην Πέτρα της Βοιωτίας, υπό τον Υψηλάντη. Η έκβασή του όμως είχε κριθεί νωρίτερα. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου στις 20 Οκτωβρίου 1827 υπήρξε αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση του Αγώνα της ανεξαρτησίας. Οι τρεις δυνάμεις πάλεψαν στο πλευρό των Ελλήνων και αποδεκάτισαν τον Οθωμανοοαιγυπτιακό στόλο, αντιμαχόμενες την Οθωμανική Αυτοκρατορία που δεν τήρησε τους όρους της Σύμβασης του Λονδίνου που είχε υπογραφεί λίγους μήνες πριν.


Εκτός όμως από τον πόλεμο των όπλων, υπάρχει και ο διπλωματικός πόλεμος, που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της Ελληνικής Επανάστασης και ήταν αυτός που οδήγησε ουσιαστικά στη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. Σε διπλωματικό επίπεδο, τα σημαντικότερα γεγονότα κατά τη διάρκεια του Αγώνα για την ανεξαρτησία των Ελλήνων ήταν τα εξής:


1823: Αναγνώριση των Ελλήνων επαναστατών ως εμπόλεμους από την κυβέρνηση της Αγγλίας και ταυτόχρονη αναγνώριση της Επανάστασής τους. Είχε προηγηθεί αποκήρυξή της στο Συνέδριο της Βερόνας, ένα χρόνο πριν.


Μάιος 1827: Ψήφιση του Συντάγματος της Τροιζήνας από την Γ’ Εθνοσυνέλευση, που όριζε για τη χώρα πολίτευμα με άκρως δημοκρατικό χαρακτήρα, βασισμένο στις αρχές του διαφωτισμού και του φιλελευθερισμού. Κυβερνήτης του ανακηρύχθηκε ο έως τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Ιωάννης Καποδίστριας, στον οποίο ανατέθηκε ο ρόλος της διακυβέρνησης του επαναστατημένου κράτους. Είχαν προηγηθεί δυο ακόμα Συντάγματα, το “Προσωρινό Πολίτευμα” της Επιδαύρου και ο “Νόμος της Επιδαύρου”, οι διατάξεις των οποίων όμως δεν ανταποκρίνονταν στις συνθήκες της εποχής. Και το τρίτο και τελευταίο Σύνταγμα βέβαια, δεν μπόρεσε να διατηρηθεί στο ρευστό κλίμα της χώρας και ανεστάλη λίγο καιρό αργότερα.  


6 Ιουλίου 1827: Υπογραφή της Σύμβασης του Λονδίνου ή Ιουλιανής Σύμβασης, η οποία όριζε την ανεξαρτησία της Ελλάδας, από τις τρεις προστάτριες δυνάμεις, Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία. Η ευνοϊκή για την Ελλάδα σύμβαση δεν έγινε αποδεκτή από τους Οθωμανούς, με αποτέλεσμα την παρέμβαση των τριών χωρών στην έκβαση της επανάστασης.


Την περίοδο της Επανάστασης, η Ελλάδα χρειαζόταν οικονομικούς πόρους γι’ αυτό και στράφηκε προς το δανεισμό από την Αγγλία. Πήρε δυο επαναστατικά δάνεια, τα οποία την καθιστούσαν αναπόφευκτα εξαρτημένη από τις διαθέσεις της δανείστριας χώρας.

 

 

 

ΠΩΣ ΘΑ ΕΡΘΕΤΕ

follow us

Newsletter