ΘΥΜΑΙΝΑ

 

Η Θύμαινα ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων, στο δήμο Φούρνων-Κορσεών και είναι δεύτερη σε μέγεθος μετά το ομώνυμο νησί, με έκταση 10,071 τ.χλμ. και πληθυσμό 151 κατοίκους. Γεωγραφικά τοποθετείται ανάμεσα στο δυτικό τμήμα των Φούρνων και στο ανατολικότερο τμήμα της Ικαρίας, τον Άγιο Κήρυκο, ενώ διοικητικά εντάσσεται στο νομό Σάμου, όπως άλλωστε όλο το σύμπλεγμα των Φούρνων.

Λέγεται ότι το όνομά της προέρχεται από τη λέξη “θυμάρι”, το οποίο φυτρώνει σε αφθονία στο νησί. Λόγω της πλούσιας βιοποικιλότητάς του, το νησί έχει χαρακτηριστεί Περιοχή Φυσικού Κάλλους και έχει ενταχθεί στο κοινοτικό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών "NATURA 2000" μαζί με τους Φούρνους και άλλες νησίδες ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ). Ο χαρακτηρισμός της αυτός μαρτυράται και από τα πολλά είδη πουλιών που επιλέγουν την περιοχή για την αναπαραγωγή τους, γεγονός που την κατατάσσει ανάμεσα στις 196 σημαντικές για τα πουλιά περιοχές της Ελλάδας (Σ.Π.Π.Ε.). Τέτοια είδη είναι π.χ. ο θαλασσοκόρακας, ο μαυροπετρίτης (είδος γερακιού) και ο φιδαετός. Επιπλέον, η απαγόρευση του κυνηγιού στο νησί έχει σαν αποτέλεσμα να αφθονούν οι πέρδικες, με το μέτρο αυτό να συμβάλλει παράλληλα και στην προστασία των μεταναστευτικών ειδών.

Η θαλάσσια περιοχή του νησιού, η οποία χαρακτηρίζεται από μικρά βάθη και σχετικά μικρές κλίσεις, είναι ιδανική για την ανάπτυξη παράκτιων οικότοπων, όπου επιχωριάζουν η απειλούμενη μεσογειακή φώκια monachus monachus και πληθυσμοί από διάφορα είδη δελφινιών και θαλάσσιων χελώνων. Οι οικότοποι αυτοί αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τη σημασία της Θύμαινας ως τόπο προστασίας και την κάνουν να ξεχωρίζει για την πανίδα της.

Η υψηλότερη κορυφή του νησιού είναι η Σημαία, με υψόμετρο 564 μέτρα. Οι ακτές της Θύμαινας, είναι απόκρημνες, με πολλές κοιλότητες και χαρακτηρίζονται από την ύπαρξη κολπίσκων και όρμων. Για το λόγο αυτό το μήκος ακτογραμμής του νησιού είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σύγκριση με το μέγεθός του, χαρακτηριστικό που συναντάμε σε όλο το σύμπλεγμα.

Οι ασχολίες των κατοίκων είναι ανάλογες με αυτές των Φουρνιωτών, δηλαδή η αλιεία, η κτηνοτροφία και η μελισσοκομία, με την παραγωγή του θυμαρίσιου μελιού να αναπτύσσεται συνεχώς.