ΛΕΣΒΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τεκμήρια ανασκαφών μαρτυρούν την εγκατάσταση κατοίκων στη Λέσβο κατά την όψιμη Νεολιθική περίοδο. Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Πελασγοί το 3.300 π.Χ, απ’ τους οποίους αρχικά πήρε και το όνομα “Πελασγία”. Με την πάροδο των χρόνων της δόθηκαν διάφορα ονόματα όπως Λασσία, Αιθιόπη, Μακαρία, Αιολίς κ.α., για να καταλήξει στην τωρινή της ονομασία την οποία και πήρε από το Λέσβο, γιο του Θεσσαλού ήρωα Λαπήθου.

Η ιστορία της Λέσβου είναι μακρά και ταραγμένη και συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με τη θέση της απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια. Παρακάτω αναφέρονται σταθμοί στην ιστορία του νησιού:

 

10ος – 8ος αι. π.Χ: Ερχομός Αχαιών και Αιολών και ίδρυση της “λεσβιακής εξάπολης”. Η Μυτιλήνη, η Άντισσα, η Πύρρα, η Αρίσβη, η Μήθυμνα και η Ερεσός αποτέλεσαν σημαντικές πόλεις-κράτη, τους ιδρυτές των οποίων η παράδοση θεωρούσε απογόνους των Ατρειδών.

 Κατά την Αρχαϊκή περίοδο (7ος-6ος π.Χ. αιώνας), ταυτόχρονα με την εμπορική και εποικιστική δραστηριότητα του νησιού, παρατηρείται εξέχουσα πολιτιστική ανάπτυξη με αποτέλεσμα το νησί να εξελιχθεί σταδιακά σε σημαντικό κέντρο πολιτισμού του Ανατολικού Αιγαίου.

 

 Το 527-479 π.Χ  η Λέσβος περνά στα χέρια των Περσών.

Μετά την ναυμαχία της Μυκάλης και την ήττα των Περσών, το νησί γίνεται μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας και κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο αποστατεί από τη Συμμαχία με αποτέλεσμα τη σφαγή του ανδρικού πληθυσμού της πόλης και τον εξανδραποδισμό του άμαχου πληθυσμού (428 π.Χ).

 

 Το 88 π.Χ  καταλαμβάνεται από τους Ρωμαίους, οπότε και χτίστηκε το Ρωμαϊκό  Υδραγωγείο στη Μόρια, μέσω του οποίου μετέφεραν το νερό από απόσταση 30 περίπου χλμ. στην πόλη της Μυτιλήνης.

 Γύρω στο 52 μ.Χ. το νησί δέχεται τον Χριστιανισμό από τον Απόστολο Παύλο.

 

 Κατά τη Βυζαντινή περίοδο το νησί δέχεται επιδρομές από Σαρακηνούς, ενώ ακολούθησαν Βενετοί και Φράγκοι.

 Το 1355-1462 το νησί δόθηκε από το Βυζάντιο στους Γατελούζους, οπότε και χτίστηκε το κάστρο της πόλης που δεσπόζει έως σήμερα.

 

 Το 1462 ήταν η χρονιά που ο Μωάμεθ ο Πορθητής κυρίευσε το νησί. Υπό τον Οθωμανικό ζυγό, η ανοδική πορεία της οικονομίας και της πνευματικής ζωής του νησιού ανακόπηκαν, με αποτέλεσμα να σημειωθεί σημαντική ύφεση.

 Το 1774  με τη συνθήκη του Κιουτσούκ –Καιναρτζή ανθίζει και πάλι το εμπόριο και η βιομηχανία, ενώ παρατηρείται και αξιοσημείωτη πολιτιστική άνθιση. Οργανώνεται το εμπόριο του λαδιού, χτίζονται ελαιοτριβεία, ποτοποιία για την παραγωγή ούζου και βυρσοδεψεία, που είχαν σαν αποτέλεσμα να πλουτίσουν οι έμποροι του νησιού.

 

 Το 1912 γίνεται η απελευθέρωση της Λέσβου από το Ναύαρχο Κουντουριώτη, ενώ το 1923 με την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, προσαρτάται επίσημα στην Ελλάδα.

 

 Το 1922-1923 οπότε και έγινε η καταστροφή της Σμύρνης, αποτέλεσε περίοδο αναβρασμού και ανακατάξεων εξαιτίας της ανταλλαγής πληθυσμών και της εγκατάστασης σημαντικού αριθμού προσφύγων. Ο ερχομός των προσφύγων συνέβαλε καταλυτικά στην πολιτιστική αναγέννηση και ανάπτυξη του νησιού.

 Μετά την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο το 1939, η Λέσβος τελεί υπό Γερμανική κατοχή την περίοδο 1941 -1944, ενώ η ειρήνη επιστρέφει οριστικά στην Λέσβο τον Σεπτέμβρη του 1944.

 

Την περίοδο 1950-1960 παρατηρείται μεγάλο μεταναστευτικό κύμα σε Αμερική, Αυστραλία, Αφρική και Ευρώπη, λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η χώρα. Ακόμα και την περίοδο 1960-1980 παρατηρείται μεγάλο ρεύμα μετακίνησης σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Το φαινόμενο αυτό άρχισε να εξαλείφεται από τη δεκαετία του ’80, οπότε και σημειώνεται ανάπτυξη του εμπορίου και αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.

 Σήμερα, παρατηρείται ολοένα αυξανόμενη ανάπτυξη στον τομέα του τουρισμού, γεγονός που συνακόλουθα συμβάλλει θετικά στην ανάκαμψη της οικονομίας.