ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Στον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, που κηρύχθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1912, οδήγησε η αντιμετώπιση του οθωμανικού στρατού απέναντι στους χριστιανικούς πληθυσμούς των περιοχών, οι οποίοι εξεγείρονταν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους. Με αφορμή ένα τελεσίγραφο που έστειλαν από κοινού η Ελλάδα, η Σερβία και η Βουλγαρία, το οποίο απορρίφθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες.

Η νικηφόρα για τους συμμάχους της Βαλκανικής μάχη, που δόθηκε στα Γιαννιτσά στις 20 Οκτωβρίου 1912, σήμανε την αρχή των κατακτήσεων, με τον διάδοχο Κωνσταντίνο να έχει το ρόλο του αρχιστράτηγου του ελληνικού στρατού. Ακολούθησε η απελευθέρωση πολλών περιοχών, όπως της Θεσσαλονίκης στις 27 Οκτωβρίου, των Ιωαννίνων το Φεβρουάριο του 1913, αλλά και των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου, με την ιστορική μάχη των Δαρδανελλίων.

Η απομάκρυνση του οθωμανικού στρατού από τα εδάφη των Βαλκανίων σήμανε και το τέλος του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, το οποίο επισφραγίστηκε με τη Συνθήκη του Λονδίνου, στις 17 Μαΐου του 1913. Το γεγονός όμως ότι η συνθήκη δεν όριζε τον τρόπο διανομής των εδαφών στα τρία κράτη, αποτέλεσε την αιτία του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, που ακολούθησε αμέσως μετά.